जाळी उरुन जाते | Jali Urun Jate poem by Manoj Ingle

जाळी उरुन जाते | Jali Urun Jate 

 

खुप काही लिहावं म्हणून पेन
 घेतो हातात पण शाई सरून जाते
पहिल्या प्रेमाला मला विसरता विसर नाही मन
पान वाळते पण जाई उरून जाते
मन हिरवळीतून फार कोर झाल
हीरवळीच्या जागी पोकळी भरून जाते
मनाचे कप्पे रिते होतात
आणि काळजाला शांतता चिरून जाते
पण विसरता येत नाही प्रेम पहिले
तिच्या आठवणीत  मन पुन्हा हरवून जाते
आज नाही ती समीप मग
आसक्तीने अजाणता मन मरून जाते
पिंपळाचे पान आज ही आहे 
वहीत तिच्या आठवणीची नक्षिने नटलेले
तिच्या आठवणीची मानत 
मात्र पिंपळ पाना सारखी नक्षी उरुन जाते
✍️मनोज इंगळे 

Khup kahi lihav mhanun pen

 gheto hatat Pan Shai sarun jaate
Pahilya premalap visarta visarta nahi man 
Paan valaye pan jaai urun jaate
Man hirwalitun faar kor zhal

Hirwalichya jaagi pokli bharun jaate
Manache kappe rite hotat
Aani kaljala shantata chirun jaate
Pan visarta yet nahi Prem pahile
Tichra aathvanit maan punha harvin jaate
Aaj nahi ti samip mag
Aasaktine ajanta man maroon jaate
Pimpalache paan Aaj hi aahe
Vahit tichya aatjvanichya nakshini natlele
Tichya aathvanichi manaat 
Matr pimpal paana sarkhi nakshi urun jaate
✍️Manoj ingle